Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη τέχνη και πολύ περισσότερο τη καλή τέχνη και το  καλλιτέχνημα, κατανοώ όμως πολύ καλά τη τεχνική. Τοn κινηματογράφο «εσχάτως» τον αναγνώρισαν ως την τελευταία… τη δε φωτογραφία ακόμα την παιδεύουν…. Μέσα στους κύκλους (sic) της φωτογραφίας υπάρχουν τάσεις (tres sic) που ψιθυρίζουν ότι το φωτορεπορταζ δεν είναι τέχνη γιατί απλά καταγράφει αυτό που συμβαίνει… Το μονο που ξέρω είναι ότι ο Γιάννης Μπεχράκης μου χρωστάει ένα καινούργιο PC ! Τα δάκρυα (μου) ήταν τόσα πολλά που πέφτοντας, βραχυκύκλωσαν το πληκτρολόγιο και αυτό με τη σειρά του, έκαψε όλο το PC ! 

Guardian photographer of the year 2015: YannisBehrakis

I pictured a rainbow
You held it in your hands
I had flashes
But you saw the plan
I wandered out in the world for years
While you just stayed in your room
I saw the crescent
You saw the whole of the moon
The whole of the moon

You were there in the turnstiles
With the wind at your heels
You stretched for the stars
And you know how it feels
To reach too high
Too far
Too soon
You saw the whole of the moon

I was grounded
While you filled the skies
I was dumbfounded by truth
You cut through lies

I saw the rain dirty valley
You saw Brigadoon
I saw the crescent
You saw the whole of the moon! 

I spoke about wings
You just flew
I wondered I guessed and I tried
You just knew
I sighed
... but you swooned! 
I saw the crescent
You saw the whole of the moon
The whole of the moon! 

With a torch in your pocket
And the wind at your heels
You climbed on the ladder
And you know how it feels
To get too high
Too far
Too soon
You saw the whole of the moon
The whole of the moon! 

Unicorns and cannonballs
Palaces and piers
Trumpets towers and tenements
Wide oceans full of tears
Flags rags ferryboats
Scimitars and scarves
Every precious dream and vision
Underneath the stars

Yes you climbed on the ladder
With the wind in your sails
You came like a comet
Blazing your trail
Too high
Too far 
Too soon
You saw the whole of the moon

Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος 

Μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμαν 

Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν. 

Φύλλο και φτερό, στο μυαλό σου χιόνι 

που τη σκέψη σου παγώνει, βρε παιδί μου αμάν 

Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν. 

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις 

Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις 

Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει 

κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει. 

Κάτι άστραψε, κάτι σαν φλασάκι 

Σαν πικ νικ μες στο δασάκι, μια γλυκιά φωτιά 

Λάβε θέση για να πάρεις πάλι την πρωτιά. 

Σαν να δρόσισε, έρχεται βροχούλα 

και μια άνοιξη νυφούλα, βρε παιδί μου αμαν 

Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν. 

Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις 

Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις 

Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει 

κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει.

El Capitan

Πριν από κάποια χρόνια σε μια αποθήκη τριών στρεμμάτων ήταν μια ομάδα παιδιών που δούλευαν 8-4 καθημερινά. Ο «προϊστάμενος» τους, που είχε βαθιά αγάπη στη ποδοσφαιρική ομάδα της Barcelona προσπαθούσε να τους μεταδώσει την ιδεολογία της Barca στην καθημερινή δουλειά και ίσως και στη ζωή.  Ήθελε να πιστεύει ότι τη γνώριζε πολύ καλά αυτή τη  διαχρονική ιδεολογία της Barca … του  Mes Que Un Club που λένε οι καταλανοί και επικοινωνούσε μαζί τους με αυτό το όχημα. Για να φωτίσει περισσότερο τη προσέγγιση του, είχε δώσει ονόματα των παικτών της Barca σε κάθε έναν από τα παιδιά. Ο Αντρέας ήταν ο Andres Iniesta Ο Ζάχος ήταν ο Gerard Pique και ο Τόλης ήταν ο Carles Puyol. Η τελευταία περίπτωση (του Τόλη) ενσάρκωνε εκπληκτικά αυτή την αντιστοίχηση. Δεν ήταν μόνο η εκπληκτική φυσική ομοιότητα… μακριά κατσαρά – μόνιμα αχτένιστα- μαλλιά. Καθαρό διαπεραστικό βλέμμα, μεγαλύτερη ηλικία από τους άλλους…. Το κυριότερο ήταν η προσέγγιση στον καθημερινό αγώνα. Η βασική θέση ήταν αυτή του κεντρικού αμυντικού… της τελευταίας γραμμής άμυνας δηλδή…. Συνεχές τρέξιμο σε όλα τα μήκη κι τα πλάτη του γηπέδου, κάλυψη των κενών με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα… αλλά το κυριότερο έμπνευση για όλη την υπόλοιπη ομάδα…..

Κάθε φορά που ο προϊστάμενος έβλεπε αγώνα της Barca και έβλεπε το τρέξιμο και την αθόρυβη προσφορά του Carles δάκρυζε την επόμενη βλέποντας τον Τόλη να κάνει τα ίδια…. Λες και ο Carles με το Τόλη την προηγούμενη άλλαζαν πασούλες μαζί και το πρωί πήγαιναν στις δουλείες τους… όλοι μίλαγαν για το Messi όμως όσοι καταλάβαιναν τι έβλεπαν μιλάγανε για τον Carles τον Andres και τον Xavi…

Στα τελευταία παιχνίδια που η ομάδα έπεσε ήρθε ο μεγάλος αρχηγός να δώσει η λύση και μάλιστα με κεφαλιά κόντρα στη μισητή αντίπαλο… Το επανέλαβε και εχτές όταν ο Messi έχασε πέναλτυ και ήρθε ο Carles να βάλει τα πράγματα στη θέση τους…. Έτσι και ο Τόλης…. Όταν κατέρρεε η αποθήκη αυτός έβγαινε μπροστά έβαζε το γκολ και γύρναγε πάλι στην άμυνα… διδάσκοντας τη νέα γενιά

Moltes Gracies

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις ΔΕΝ είναι τυχαία….. ;)

Αφιερωμένο το παρακάτω βιντεάκι στο Τόλη

Short List

Πάντα τέτοιες γιορτινές μέρες ή την ημέρα της γιορτής μου φόρτιζα τη μπαταρία του κινητού μου δύο φορές μέσα σε 16 ώρες. Ατελείωτα τηλεφωνήματα για «ευχές». Κολακείες που ξεχείλιζαν, όμορφα λόγια, γλυκές πλην όμως δανεικές κουβέντες. Έπαιρναν όλοι. Όλοι αυτοί που τις υπόλοιπες ημέρες είχαν μαζί μου μια σχέση ιδιοτελή. Έπαιρναν όλοι για να δηλώσουν το παρόν, για να γλύψουν εκείνη την ημέρα ώστε την αυριανή να έχουν μια άλλη μεταχείριση… να κομπάζουν ότι έχουν «καλή» σχέση μαζί μου. Έπαιρναν και αυτοί που μου είχαν δώσει το χάρτινο στέμμα… Οι συγκεκριμένοι το έκαναν για να υπογραμμίσουν πως… μεγάλη η χάρη σου που σε καλούμε….

Φέτος λοιπόν, κατά το Νοέμβριο έκανα ένα scroll down στη λίστα των τηλεφωνικών  επαφών και άρχισα να πατάω delete σε διάφορα ονόματα… Άρχισα να σβήνω ένα ένα τα τηλέφωνα που τόσα χρόνια είχα αποθηκεύσει. Θυμάμαι το ξεκίνησα περιμένοντας ένα – καλό μου - φίλο για καφέ. Ευτυχώς ο φιλαράκος άργησε – όπως πάντα - στο ραντεβού και έτσι πρόλαβα να σβήσω περίπου 250 επαφές ! ! ! προέκυψε λοιπόν ένα πανέμορφο shortlist με ονόματα που χαμογελάω όταν τα βλέπω να ανάβουν στη οθόνη του τηλεφώνου.

Καλά Χριστούγεννα

Point of View...

Κάποτε για πάνω από 10 ώρες την ημέρα έβλεπα σε καθημερνή βάση 4 τοίχους.... ήμουν στο κλουβί μου... Ήταν ένα προνομιακό κλουβί σε σχέση με των άλλων... Η βασική του διαφορά... αυτό που του έδινε αίγλη... αλλά και αρρωστημένη λαχτάρα των υπολοίπων να το αποκτήσουν ήταν η κατασκευή του... Όχι η δομική αλλά το status που το περιέλουζε. Ήταν φτιαγμένο για ένα και μόνο κρατούμενο. Οι υπόλοιποι συγκρατούμενοι ήταν σε ένα τεράστιο κλουβί όλοι μαζί. Αυτόματα τους έκανε υποδεέστερους ενώ ταυτόχρονα τον ένοικο του ξεχωριστού κλουβιού Αρχηγό... Έναν “σεβάσμιο” κρατούμενο... Τα πράγματα μάλιστα γινόντουσαν πολύ σοβαρά όταν οι αρχιφύλακες επισκεπτόντουσαν τις εγκαταστάσεις και έδιναν σαφείς οδηγίες στην αφεντιά μου για το τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι συγκρατούμενοι. Πότε να προαβλίζονται, πότε πρέπει να τρώνε κ.λ.π. Εγώ εφαρμόζοντας τις οδηγίες τους κατα γράμμα, γινόμουν το αγαπημένο παιδί και εξασφάλιζα – για όσο τους έκανα τα χατίρια – την παραμονή μου στο ωραιότατο ξεχωριστό κλουβί... Μάλιστα πολλές φορές με επιβράβευαν δεικτικά όταν “έπνιγα στο αίμα” οποιαδήποτε ανταρσία – επανάσταση ξεκινούσαν οι κρατούμενοι... κυρίως αυτοί που ήταν στα κάτεργα... Θυμάμαι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση... Ήταν καύσωνας... ήμασταν το hot spot του πλανήτη σύμφωνα με το CNN 46,5 βαθμούς εμείς, 46,3 το Ντουμπάι.... Έλιωναν και τα σίδερα... Οι κρατούμενοι στα κάτεργα διαμαρτυρήθηκαν... Δεν αντέχουμε άλλο, έχουμε πάθει αφυδάτωση. Θέλουμε να σταματήσουμε μέχρι να δροσίσει λίγο... Επικοινώνησα με τον αρχιφύλακα από τον ασύρματο... Η απάντηση ήταν καταπέλτης... Αν θες να συνεχίσεις να είσαι στο δροσερό σου κλουβί μην τολμήσουν και σταματήσουν... Η υποδόρια απειλή να χάσω τα κεκτημένα (δροσερό κλουβί και ησυχία) με έκαναν πιο άγριο... Όχι μόνο δεν τους άφησα να ξεκουραστούν αλλά έφερα και ένα επιπλέον φορτηγό γεμάτο πέτρες που ήθελαν σπάσιμο. Έβαλα μάλιστα και δυο διμοιρίες ένοπλους φύλακες να τους απειλούν... Θα σπάτε μέχρι να πέσετε κάτω.... όποιος έπεφτε τον έπαιρναν οι φύλακες και του έριχναν κουβάδες με νερό για να συνέλθει και ξανά από την αρχή...

Εγώ απολάμβανα τη θέα από το μικρό παράθυρο του κλουβιού... έβλεπα την πίσω αυλή ενός εργοστασίου... έβλεπα τα τοξικά απόβλητα να χύνονται στη θάλασσα και θεωρούσα ότι ήμουν προνομιούχος... Σήμερα κάθομαι σε ένα όμορφο χώρο με μια τεράστια τζαμαρία και βλέπω ένα πανύψηλο χιονισμένο βουνό.... Δραπέτευσα μετά τον καύσωνα... Τώρα δεν έχω συγκρατούμενους να τους επιβάλω και να τους διατάζω, αλλά δεν έχω και αρχιφύλακες... Απολαμβάνω τις τέσσερις εποχές κοιτώντας το βουνό... κάνω βόλτες όποτε θέλω και όπως θέλω και λέω καλημέρα με όλους τους γείτονες.... αυτοί δεν ξέρουν τίποτα για τις ιστορίες στα κλουβιά... κάτι έχουν ακούσει κάτι έχουν διαβάσει αλλά τίποτα περισσότερο... Εγώ ξέρω και έτσι απολαμβάνω κάθε λεπτό ελευθερίας που έχω να κοιτάω απέναντι ... όλα είναι θέμα γωνίας θέασης ! ! !

Ιδρυματισμός…

Θυμάμαι μια σκηνή στην κλασική - επική ταινία the swanshank redemption με το γεράκο τον Brooks. Ήταν ένας ήσυχος και μορφωμένος γεράκος στη φυλακή των βαρυποινιτών που εκτυλίσσεται η ιστορία, ο οποίος ήταν υπεύθυνος στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Μετά από 50 χρόνια… ναι 50 χρόνια… πήρε χάρη και αποφυλακίστηκε. Την προηγούμενη, άφησε ελεύθερο το κοράκι που φρόντιζε όλα αυτά τα χρόνια και την επόμενη, με ένα μουδιασμένο ύφος χαιρέτησε έναν έναν τους συγκρατούμενους και τους φύλακες…

 «Καλή τύχη εκεί έξω» του είπε ένας από τους φύλακες στον ύστατο αποχαιρετισμό και διάβηκε την πύλη… Το πρώτο κιόλας λεπτό παραλίγο να τον χτυπήσει αυτοκίνητο…. Έπιασε δουλεία σε supermarket, έμενε σε ένα δωμάτιο αλλά εις μάτην… Δεν είχε κανέναν εκεί έξω και δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή. Η φυλακή ήταν το σπίτι του. Εκεί είχε τη σειρά του, το πρόγραμμά του…. Εκεί – όσο και αν ακούγεται περίεργο – είχε τη βολή του… μετά από 50 χρόνια είχε μάθει τα πάντα και τους πάντες εκεί μέσα…. Είχε γίνει ένα με το… Ίδρυμα…

Ο γεράκος, όταν  τελικά απέρριψαν την αίτηση επιστροφής του στο κελί αποφάσισε να αυτοκτονήσει μην έχοντας που να πάει και τι να κάνει….

 Αυτή η τόσο όμορφα αποτυπωμένη στο φιλμ πτυχή της ανθρώπινης προσωπικότητας αποκαλείται στη ψυχολογία Ι Δ Ρ Υ Μ Α Τ Ι Σ Μ Ο Σ.

Από αυτή την ασθένεια πάσχουν πολύ και πολλοί του σημερινού κόσμου, κυρίως στο επαγγελματικό περιβάλλον. Πολύ φοβούμαι δε, ότι υπάρχουν κάποιοι «σοφοί» οι οποίοι έχουν ακριβώς στήσει με μαεστρία το σκηνικό της ταινίας.

Σκεφτείτε το λίγο. Φανταστείτε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία… ένα ίδρυμα δηλαδή όπου για τα πάντα υπάρχουν κανόνες και όλα προβλέπονται. Δεν μπορείς να κάνεις ότι θες παρά μόνο ότι προβλέπει ο κώδικας του ιδρύματος. Κάθε μέρα σερβίρεται το φαγητό (το οποίο το πληρώνεις με τις μάρκες που σου έχει δώσει πριν το ίδρυμα) κοιμάσαι ώστε να είσαι ξεκούραστος για την επόμενη. Κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια το Ίδρυμα σε αποφυλακίζει…. Όταν πια δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, όταν είσαι αργός, ακριβός και γέρος σε στέλνει έξω…. Πότε όμως δεν το κάνει πριν το ίδιο το θελήσει…. Αντίθετα έχει φρουρούς που δεν διστάζουν να πυροβολήσουν αν πας να βγεις, αν πας να δραπετεύσεις…. Σε αποφυλακίζει μόνο όταν δε μπορείς να προσφέρεις κάτι γι αυτό, ενώ την ίδια στιγμή έξω θα είσαι ακίνδυνος… θα ταΐζεις μόνο τα περιστέρια στο πάρκο… δεν θα έχεις ζωή, θα έχει φροντίσει το ίδρυμα να σε αποκόψει από όλες τις χαρές της όλα αυτά τα χρόνια….

Αυτή η σκηνή και κυρίως αυτή η ταινία μου έρχεται στο μυαλό συνέχεια όταν συναντώ ανθρώπους οι οποίοι μέρα με την ημέρα ταΐζουν την υπερτροφική τους επαγγελματική (και όχι μόνο) ανασφάλεια. Που ξυπνάνε και κοιμούνται με το ρυθμό που προστάζει ο κώδικας. Που τρέμουν στη ιδέα να επιχειρήσουν τη μεγάλη απόδραση. Δεν αντέχουν ούτε το σχέδιο να εκπονήσουν ούτε τα χέρια τους να λερώσουν σκάβοντας το τούνελ. Προαβλίζονται καθημερινά με τους άλλους και προσποιούνται ότι περνάνε χάρμα  μέσα στην ασφάλεια του ιδρύματος. Που και που αν κάποιος το παίξει μάγκας και πάει να δραπετεύσει και τον πυροβολήσουν, θάβονται όλο και περισσότερο στη μιζέρια τους… Όλα αυτά μέχρι την αποφυλάκιση στα βαθιά γεράματα, όταν σα πνευματικό και σωματικό ράκος περάσεις τη πύλη βγαίνοντας μην έχοντας που να πας θα εκλιπαρείς τους φύλακες να σε ξανά βάλουν μέσα.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Tim Robbins) διάλεξε το δύσκολο δρόμο. Διάλεξε να μην περιμένει την αποφυλάκιση, εμπνεύστηκε ένα σοφό σχέδιο και δραπέτευσε…

Πιστέψετε με είναι ωραία εκεί έξω και ας μη ξέρεις τι ώρα και αν θα σερβιριστεί το μεσημεριανό.